मृद्गंध

_मृद्गंध_

विसरलेल्या पावसाची आठवण 'मृद्गंध' होते...
हासणे मग थांबते अन् बोलणेही बंद होते...

गज़ल की बात

_गजल की बात_

इक गजल की बात सुनाता हूँ, इक गजल ने बात सुनाई थी...
बरसते घर की टपकती छत ने बरसात की रात सुनाई थी...

सफर

_सफ़र_

राह पथरीली और दूर है मकाम मेरा
मैं हू तनहा मगर दोस्त ये जहाँ मेरा...

साथ देने मेरा कोई भी नही इस सफ़र में
आईना देखके बढ़ता है हौसला मेरा...
मैं हू तनहा...

उनके जो अश्क बहे हमसे यूँ जुदा होके
बस तबस्सुम में छुपाता हैं दिलरुबा मेरा...
मैं हू तनहा...

ये कहानी तेरी तूनेही क्यूँ ख़त्म कर दी
देखले अब शुरू हुआ है सिलसिला मेरा...
मैं हू तनहा...

वो चूड़ियों की खनक मैने जब सुनी तो लगा,
या है डोली तेरी या उठा है जनाज़ा मेरा...
मैं हू तनहा...

चित्र

खळखळूनी हासता ती वाढते आयुष्य माझे...
हासण्याचे चित्रही मग काढते आयुष्य माझे...

नशा

_:नशा:_


हृदय माझे जाळण्यासाठी नशेला टाळतो,
खोल जखमा त्या सुगंधी अद्यपी कुरवाळतो...

पाहिली होती कधी मी ही नशा डोळ्यांमध्ये
फक्त स्मरूनी आज तिजला मी मला कवटाळतो....
खोल जखमा...

शुभ्र फेसाळुन झाली ही सुराही अप्सरा,
या सुरेला फक्त बघुनी मी तिच्यावर भाळतो...
खोल जखमा...

धुंद होऊन पाऊले जाती जुन्या वाटेकडे,
हात खेचुन मीच माझा, मी मला साम्भाळतो...
खोल जखमा...

घोट पहिला घेऊनच मग दुग्धप्याला ठेवतो,
पीत नसुनी मद्यापींचे नियम सारे पाळतो...
खोल जखमा...

ऊन्ह-पाऊस खेळती मम जीवनाच्या अंगणी,
मीच देतो स्मीत मजला मीच अश्रू ढाळतो...
खोल जखमा...

शब्द बनले मद्य, जेव्हा कागदावर उतरले,
खूप झाली ही नशा, मी प्रेमपत्रे जाळतो...
खोल जखमा...

नजर ती, की वज्र होते? की तीरांचा पुंजका?
झेलूनी आनंद ह्र्दयी का असा रक्ताळतो...
खोल जखमा...

शिंक

_शिंक_

गुदगुल्या होतात जेव्हा तंतुच्या नाकातल्या,
शक्तिने येतात लहरी वायुच्या नरड्यातल्या...

शिंक येता नासिकातिल केस सरसर हालती,
वादळाने ज्याप्रमाणे वृक्ष-वेली डोलती...

तपकीरीची चिमुट जेव्हा बोगद्याला स्पर्शिते,
शिंक येउन छान मग डोकेदुखीला शमविते...

फोडणी कढईतली जेव्हा जळे मिरचीसवे,
घरभरातुन शिंकण्याचे सूर येती नवनवे...

उंबरा ओलांडतांना अपशकूनी जी असे,
तीच अंती बोलण्याच्या सत्य-ग्वाही देतसे...

मैत्रीचा वड

_मैत्रीचा वड_
मी मेघ बनाया गेलो, अन् पाऊस बानूनी पडलो...
फुंकर वार्‍याची आली, मी हसता हसता रडलो...

ती काय असावी स्वप्ने, जी कधीच माझी नव्हती,
परक्यांच्या स्वप्नांसाठी मी उगाच का धडपडलो?

"एकटा कधी मी नसतो, सोबतीस इतके यार"
विसरूनी ख-या जगताला स्वप्नातच मी बडबडलो...

भावना ही माझी होती अन् शब्द तिने दिधलेले,
मग कवन बनून मी माझे बघ तिच्याच ह्र्दयी भिडलो...

का मला न हे उमजावे वागणे कुणाचे नकली,
मी प्रीत बनून का सच्ची सर्वांच्या ह्र्दयी जडलो...

वड मैत्रीचा जो दिसला तो प्रचन्ड मोठा होता,
पारंब्या बनुनी अगणीत मी वडास त्या लडबडलो...

चारोळी

कधीतरी तुझ्या डोळ्यांना
माझ्या आठवणीत जागू दे...
कधीतरी तुझ्या मनाला
त्याच्या मनाने वागू दे...
________________________

आनंदाश्रू असताना
जे अमृतासारखे वाहतात...
तेच अश्रु दु:खामध्ये
विष बनू पाहतात...
________________________

डोकं एकदा तापलं की
तुझासुद्धा राग येतो...
पण या क्षणिक रागामध्ये
प्रेमाचाच भाग येतो...
________________________

तुझ्यासोबत खेळताना
मी हरण्यासाठीच खेळत गेलो...
जिंकण्याकडे दुर्लक्ष करून
मी मैत्रीचे नियम पाळत गेलो...
________________________

गुलाबाच्या फुलासोबत
किमान एकतरी काटा असतो...
'त्या' नाजुक फुलाच्या संरक्षणात
त्याचा सिंहाचा वाटा असतो...
________________________

चैन

कभी तो जाएंगे ये दिन... कभी तो आएंगे वो पल...
ज़रा मेहनत तो करले आज... जियेंगे चैन से हम कल...

कविता

_:कविता:_ ("कविता म्हणजे नेमकं काय?"या प्रश्नाचे माझ्या मनाने दिलेले उत्तर...)

खास लिहिण्यालाच कविता आज मी ठरवून बसलो
आरश्या पुढतीच बसुनी मी मला पाहून हसलो
दिवस गेला, रात्र गेली प्रसवली नाहीच कविता
न ठरविता कागदावर जी उतरते तीच कविता...

सहज पुसता सांगती ते काव्य स्फुरते चिन्तनाने
बसुन निश्चल एक चित्ती मात्र स्रुष्टी-दर्शनाने
सुमन सुंदर बघुन सुद्धा स्फुरत ही नाहीच कविता
स्फुरत नाही पण फुलातुन जी उमलते तीच कविता...

शब्द जेव्हा सौम्य असतो, भावना ही सौम्य असते
सौम्य शब्दांच्या उन्हाची तीव्रता ही सौम्य असते
सौम्य शब्दांच्या सुरांवर सौम्य ही असतेच कविता
सौम्य असुनी जी मनाला थेट भिडते तीच कविता...

प्रियकराची शब्दगंगा वाहते नि:शब्द हाउन
प्रेयसीला प्रियकराचा पोचते संदेश हाउन
प्रेयसीला प्रियकराची कळत ही नाहिच कविता
प्रेयसीला कळुनही जी कळत नाही तीच कविता...

जन्म कवितेतून होतो, मरण ही कवितेत होते
जन्म-मरणाचि हकीकत कथन ही कवितेत होते
सार सांगुन जीवनाचे सरतही नाहीच कविता
ही हकीकत सरुनही जी सरत नाही तीच कविता...